Polskie historie w obrazach Löfflera

Leopold Löffler – polski malarz, profesor Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie.

Z życiorysu

Był potomkiem rodziny Dąbrowskich, którą tworzyli jego rodzice, Jan i Domicella. Jego ojciec pełnił obowiązki urzędnika i w 1827 r. zajmował stanowisko I komisarza cyrkułu w Rzeszowie, a w 1845 r. pracował jako sekretarz gubernialny we Lwowie. Leopold spędził swoje wczesne lata edukacji w Radymnie, gdzie w 1832 r. osiedlił się jego stryj, Filip, który był miejscowym poczmistrzem. Później rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego. Jednakże wkrótce zaniechał nauki na uczelni i w 1845 r. wyjechał do Wiednia, gdzie kontynuował swoją edukację w Akademii Sztuk Pięknych. Później udoskonalał swoje umiejętności w pracowni Ferdinanda Georga Waldmüllera. Podczas swojego pobytu w Wiedniu nawiązał przyjaźnie z innymi artystami, takimi jak Artur Grottger, Juliusz Kossak, Wilhelm Leopolski, Florian Lunda, Felicjan Łobeski i Franciszek Tepa.

W 1856 r. wyjechał do Monachium, aby kontynuować studia. W 1863 r. krótko przebywał w Krakowie, a następnie udał się na studia do Paryża. Po czterech latach powrócił do Wiednia, gdzie pracował jako artysta i udzielał lekcji rysunku i malarstwa. Wśród jego klientów byli cesarz Franciszek Józef, książę Paweł Esterházy, książę Ausperg i inni. W Wiedniu został również mianowany członkiem Akademii Sztuk Pięknych.

W 1877 r. na zaproszenie Jana Matejki powrócił do Krakowa. 11 września tego samego roku został mianowany profesorem w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie pełnił tę funkcję przez 20 lat. Prowadził kursy malarstwa z natury i aktu akademickiego. Jego uczniami byli m.in. Stanisław Ignacy Fabijański, Zdzisław Jasiński, Leon Kowalski, Artur Markowicz, Sylweriusz Saski, Włodzimierz Tetmajer, Marian Trzebiński, Wojciech Weiss, Wincenty Wodzinowski oraz Stanisław Wyspiański. Po 20 latach pracy nauczycielskiej 21 maja 1897 r. przeszedł na emeryturę. Leopold Loeffler był kawalerem, a po swojej śmierci został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie, w kwaterze VIII.

Twórczość

Leopold Loeffler specjalizował się w malowaniu scen rodzajowych i historycznych. Pomimo wielu podróży za granicę często sięgał w swoich obrazach do motywów związanych z historią Polski. Jego dzieła cieszyły się ogromną popularnością w drugiej połowie XIX wieku, często były reprodukowane w czasopismach, a niekiedy także jako odbitki litograficzne, które rozdawano członkom krakowskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych i warszawskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych.

Do bardziej znanych jego dzieł należą: Cesarz Rudolf I w bitwie na Morawskim Polu (wykonany na zamówienie arcyksięcia Rudolfa), Walka Greków o niepodległość oraz Śmierć Czarnieckiego. Do innych obrazów o tematyce historycznej należy zaliczyć: Powrót rycerza z wyprawy wiedeńskiej 1683, Powrót z jasyru, Po napadzie Tatarów, Ślub tajemny z XVII w. oraz Powrót syna marnotrawnego. Inne sceny rodzajowe – to: Lekcja, Dwaj kwestarze, Przerwane zaręczyny, Imieniny babuni, Stary kawaler, Zapomniana oracja, Dziewczynka karmiąca kanarka, a także sceny z życia ludu polskiego: Zrękowiny, Przekupka z Radymna. Namalował również dwa portrety historyczne: Kazimierza Wielkiego i Władysława Jagiełły.

Tworzył na ogół obrazy olejne, rzadziej akwarele (np.: „Para kochanków u wróżki”, „Nieproszeni goście”). Niejednokrotnie sygnował swe obrazy „Loeffler – Radymno” (np.: „Dzieci w ogrodzie”), „L.L. – Radymno” lub „L.L. z Radymna” dla podkreślenia swego polskiego pochodzenia. Wystawiał swe prace w Krakowie, Warszawie, Lwowie, Poznaniu, a także za granicą, przede wszystkim w Austrii, Niemczech i Francji (w tym na Wystawie Światowej w 1867 w Paryżu).


Przygotowanie do szkoły


Dziewczynka z psem


Lep na muchy