Wschowa: od Wielkopolski po Księstwo Głogowskie

Tego szukamy we Wschowie

Przekonaj się, co kryje się pod najczęściej wyszukiwanymi frazami internautów, takimi jak: Wschowa, praca Wschowa, pogoda Wschowa, BS Wschowa, elka Wschowa, ZW Wschowa.

Jeśli jesteś osobą, która chce dowiedzieć się czegoś więcej o Wschowie, tutaj możesz przeczytać kilka słów o jego historii i zerknąć w aktualności.

---

Pierwsza wzmianka o Wschowie sięga 1136 r., gdy została wspomniana w dekrecie papieża Innocentego II jako wieś arcybiskupów gnieźnieńskich. Dzięki strategicznemu położeniu na szlakach handlowych, między innymi z Poznania do Łużyc, miejscowość dynamicznie się rozwijała. Władzę nad Wschową sprawowali wówczas książęta śląscy. Pierwsza wzmianka o grodzie książęcym pochodzi z 1248 r., a w dokumentach z 1290 r. miasto figuruje pod nazwą Frowenstat Civitas. Wschowa uzyskała prawa miejskie już w XIII wieku, co potwierdza jej znaczenie w tamtych czasach.

W okresie wczesnego średniowiecza miasto Wschowa, usytuowane na pograniczu śląsko-wielkopolskim, było przedmiotem częstych zmian właścicieli. W XIV wieku król Kazimierz Wielki przyłączył je do Polski i nadał mu prawa miasta królewskiego w latach 1345 i 1349. W XIV wieku Wschowa pełniła rolę stolicy Ziemi Wschowskiej, posiadając własny samorząd miejski. Zarządzanie miastem należało do starosty, który był mianowany przez króla. Wschowa posiadała również własnego kata. Miasto korzystało z przywilejów, takich jak wolność celną, prawo do sprzedaży soli i wyrębu królewskiego lasu.

Od połowy XIV wieku do 1728 r. działała tu mennica miejska, a od końca XVI wieku do 1663 r. istniała mennica królewska. XVI i XVII wiek to okres dalszego rozwoju miasta, szczególnie w dziedzinach sukiennictwa, garbarstwa, złotnictwa i młynarstwa. Włoch Niccolo Bacaralli założył pierwszą w Polsce manufakturę farbiarską.

W XVI wieku Wschowa był silnym ośrodkiem protestantyzmu. Na początku XVII wieku starosta Hieronim Radomicki wybudował Nowe Miasto poza murami, które w 1642 r. otrzymało prawa magdeburskie. Nowa Wschowa przyciągnęła uciekinierów protestanckich z Niemiec i osadników z Holandii. Posiadała ona oddzielne instytucje, takie jak samorząd, ratusz, szpital, cmentarz, kościół i szkołę, a nawet swój herb.

W roku 1706 podczas wojny północnej miały miejsce walki między armią szwedzką a siłami saskimi i rosyjskimi w okolicach Wschowy. Po bitwie miasto doznało znacznych zniszczeń. W 1709 r. dotknęła je także epidemia dżumy, w wyniku której zmarła niemal jedna trzecia mieszkańców.

W okresie panowania saskiego Wschowa stała się nieformalną stolicą Polski. Królowie August II Mocny i August III często rezydowali w tym mieście. W 1699 r. odbył się tu pierwszy sejm, a w latach 1737 i 1755 przyjmowano poselstwa tureckie. Dzięki korzystnym wpływom z wizyt królewskich miasto stało się potężnym ośrodkiem gospodarczym i politycznym w Polsce. Jego pozycję ilustruje także miejsce wśród innych miast, zgodnie z ustawą o poborze podatku podymnego z 1775 r., gdzie Wschowa była klasyfikowana razem z Warszawą (I klasa), Krakowem i Poznaniem (II klasa). Pod koniec XVIII wieku we Wschowie działało 829 rzemieślników.

W 1793 r. Wschowa została włączona do Prus i stała się miastem garnizonowym prowincji poznańskiej. Tutaj stacjonował m.in. Paul von Hindenburg. W latach 1807-1815 miasto należało do Księstwa Warszawskiego. W 1857 r. uzyskało połączenie kolejowe, a w 1881 r. powstała fabryka cukru, działająca do 2003 r. (od lat 90. jako przedsiębiorstwo polsko-niemieckie). Pomimo licznych inwestycji gospodarczych w XIX wieku Wschowa stopniowo stawała się jedynie prowincjonalnym miasteczkiem.

Po I wojnie światowej miasto pozostało w granicach Niemiec. W 1945 r. Wschowa ponownie stała się częścią Polski. Ludność niemiecka uciekła lub została wysiedlona, a do miasta przybyli osadnicy polscy z Górnego Śląska i repatrianci ze wschodu.

W latach 1945–1954 siedziba wiejskich gmin Wschowa-Południe i Wschowa-Północ. W latach 1999–2001 miasto znajdowało się w powiecie nowosolskim.